Στις μέρες μας, είναι πολύ συχνό φαινόμενο να συναντάμε παιδιά με Μαθησιακές Δυσκολίες (ΜΔ). Δηλαδή, ένας σημαντικός αριθμός μαθητών αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες αναφορικά με την σχολική μάθηση, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά τη σχολική επίδοση και τη συμπεριφορά τους και είναι ορατές κατά την εκπαιδευτική διαδικασία. Ωστόσο, οι δυσκολίες αυτές διαφέρουν από παιδί σε παιδί και παρουσιάζουν ετερογένεια συμπτωμάτων.
Νέοι άνθρωποι, πάνω σε δύο ρόδες, συχνά χωρίς κράνος και φώτα και στο αντίθετο ρεύμα, να τρέχουν σαν τρελοί νυχτιάτικα, μέσα στη βροχή και τον παγετό, να παραδώσουν κάποια παραγγελία σε πεινασμένους πελάτες. Μια πολύ συνηθισμένη εικόνα ελληνικής καθημερινότητας.
Το σημερινό Λαμπίρι θεωρείται απόλυτα εξακριβωμένο ότι ήταν η ίδια τοποθεσία με τον αρχαίο Ερινεό, λιμάνι των Ρυπών. Τούτο προκύπτει από το ότι δεν υπάρχει άλλος όρμος κοντά στη θέση που υποδεικνύεται από τον Παυσανία, ο οποίος να μπορεί να ανταποκριθεί στον Ερινεό και το Λαμπίρι συμφωνεί τέλεια με αυτά που αναφέρονται από το Θουκυδίδη. Επίσης ο Παυσανίας θεωρεί ότι το λιμάνι των Ρυπών απείχε από την Αρχαία Ελίκη 90 στάδια (175 μέτρα έκαστο) και απ’ αυτό συμπεραίνουμε ότι πράγματι η απόσταση από την θάλασσα είναι περίπου 10,5 χιλιόμετρα.
Έχω μια ιδιαίτερη εκτίμηση στην ανθρώπινη προσπάθεια, στην ανθρώπινη εργασία, στον ανθρώπινο αγώνα.
Θαυμάζω απεριόριστα την ανθρώπινη δύναμη.
Αυτούς τους ανθρώπους που αγωνίζονται, προσπαθούν και υποφέρουν προκειμένου να πετύχουν ένα όνειρο ,έναν στόχο.
Συναντούν εμπόδια, καταβάλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια, και επιμένουν γιατί πιστεύουν. Τρέχουν, ψάχνουν, ρωτάνε, πέφτουν, σηκώνονται και τελικά δημιουργούν κάτι χρήσιμο για τους ίδιους ,αλλά και για τους συνανθρώπους τους.
Ένα πτυχίο, μια ιδέα, ένα ποίημα, ένα βιβλίο, μια φιλοσοφία, ένα χτίσμα, μια έρευνα, μια ανακάλυψη, ένα φάρμακο, μια μηχανή, ένα τεχνικό έργο, μια επιχείρηση, μια προσωπική αναγνώριση μέσα από το έργο ζωής τους.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα ποιο είναι το κίνητρο γι αυτόν τον αγώνα; Γιατί τόσος ιδρώτας; Ίσως η φτώχια, η ανέχεια, η εξασφάλιση της ζωής ή μιας καλύτερης ζωής, αλλά ίσως και η αγάπη για τη ζωή, η χαρά της δημιουργίας, η επιθυμία της προσφοράς στον συνάνθρωπο, ίσως αυτό που λένε, πάντα ψηλότερα να ανεβαίνεις, πάντα μακρύτερα να κοιτάζεις . Ίσως όλα μαζί. Ίσως η υποχρέωση, το καθήκον, η υπακοή. Ίσως το σαράκι και το μεράκι που έχουν κάποιοι άνθρωποι στο μυαλό και την ψυχή τους και τους οδηγεί στο ωραίο, στο μεγάλο και το αληθινό. Ίσως η αγάπη και η ελπίδα, ίσως ο άνθρωπος.
Θα πείτε τώρα γιατί τα γράφω αυτά.
Πριν μερικές ημέρες έβλεπα στη τηλεόραση μια εκπομπή σχετικά με την μαγειρική ,στην ουσία ήταν η επιλογή αυτών που θα λάβουν μέρος.
Εμφανίστηκε ,λοιπόν, μεταξύ των υποψηφίων και ένας Αφγανός, ο οποίος παρουσίασε το πιάτο του και βέβαια ήθελε να επιλεγεί για την συνέχεια.
Το σημαντικό δεν ήταν τόσο το πιάτο που παρουσίασε, αλλά αυτά που είπε κατά τη διάρκεια που ετοίμαζε το πιάτο του. Το οποίο τελικά ήταν πολύ καλό.
Οι κριτές ρώτησαν μερικές ερωτήσεις για να γνωρίσουν ποιος είναι.
Και τότε άρχισε το ποίημα ,σωστά διαβάσατε το ποίημα.
Άρχισε να μιλάει και να περιγράφει τη ζωή του…..
Περίπου 11 χρονών η μαμά του τον φυγάδευσε κρυφά, από το χωριό τους στο Αφγανιστάν, προς το Ιράν για να μη σκοτωθεί λόγω του πολέμου ….
Εκεί έζησε μερικά πολύ δύσκολα χρόνια, κάτι σαν μαρτύριο.
Εργάστηκε όπου μπορούσε, μάζεψε κάποια χρήματα και ήλθε στην Ελλάδα. Ήθελε να αλλάξει τη ζωή του και να σπουδάσει.
Δούλευε στην οικοδομή και όπου αλλού, παράλληλα πήγαινε και σε νυχτερινό σχολείο. Τελείωσε το Γυμνάσιο και μια τάξη Λυκείου .Πήγε, με κάποια βοήθεια και σε σχολή του ΟΑΕΔ να μάθει μάγειρας
Χρήματα συνήθως δεν είχε και κοιμόταν σε παγκάκι μέχρι κάπως να τακτοποιηθεί. Δηλαδή δουλειά, σχολείο, παγκάκι.
Το σημαντικό είναι ότι αυτά και άλλα πολλά τα έλεγε με ωραία ελληνικά και άνετα .
Μίλαγε και πήγαινε δεξιά αριστερά πίσω από τον πάγκο όπου ετοίμαζε το πιάτο του. Μίλαγε με έναν τρόπο σαν αφηρημένος, αλλά με μεγάλη συγκέντρωση σε αυτά που έλεγε, κουνώντας τα χέρια του και κάνοντας γκριμάτσες προσπαθώντας να κρύψει τα δάκρυά του .
Και κοίταζε κάπου, κάπου που μόνο αυτός ήξερε και ήταν σαν αφηρημένος σαν να ταξίδευε ο νους του και να οραματιζόταν ,αλλά ταυτόχρονα ήταν εκεί.
Μίλαγε σαν να απήγγειλε το ποίημα της δύσκολής ζωής του.
<<Έχω χάσει πολλά πράγματα αλλά εγώ προσπαθώ να τα ξανά βρω, όπως είναι το όνειρό μου. Είπα γιατί δεν σκοτώθηκα στην πατρίδα μου και ζω όλα αυτά, μα όταν κάνω τέτοιες σκέψεις, μου έρχεται μια δύναμη και μου λέει συνέχισε κάνε υπομονή. Έχω ζήσει τόσα πολλά στη ζωή μου και μου έχει μείνει αυτό, η μαγειρική. Έβλεπα την εκπομπή και έλεγα. Να ’ρθει μια μέρα να μουν κι εγώ εκεί στο μάστερ σεφ, ήταν σκέψη μου και να που ήρθα. Έχω ταλέντο στην μαγειρική αλλά δεν…δεν έχω φτερά να πετάξω… Εγώ δεν μπορώ να πω σε έναν μαύρο, σε έναν Αφγανό δεν σε παίρνω στη δουλειά μου, εγώ πρέπει να δω την ομορφιά του ανθρώπου, τι ομορφιά έχει αυτός μέσα του. Η μαγειρική είναι ενέργεια>>.
Είχα μπροστά μου, στην οθόνη, έναν από αυτούς που θαυμάζω.
Έφυγε από την πατρίδα του 11 χρονών υπέφερε και υποφέρει σε ξένα κράτη, αγωνίζεται να ζήσει, να φτιάξει τη ζωή του, να γίνει κάποιος ,όπως είναι το όνειρό του αλλά……αλλά θέλει φτερά να πετάξει.
Πόση δύναμη πρέπει να έχει αυτός ο άνθρωπος ; πόσο κουράγιο ; Επάνω που λύγιζε, που σκεφτόταν γιατί δεν σκοτώθηκε να μη ζει όσα ζει, έλεγε όχι συνέχισε, τα βάσανά και ο πόνος του έδιναν κουράγιο και δύναμη να συνεχίζει, να παλεύει, να ψάχνει, να αγωνίζεται, να γίνει κάτι, να μη χαθεί και να αποδείξει ότι έχει ταλέντο και αξίζει.
Άνθρωπος για μίμηση, άνθρωπος πρότυπο για μικρούς και μεγάλους.
Άνθρωπος που μας περιγράφει και με τις πράξεις του μας δείχνει πόση δύναμη έχουμε και πόσα μπορούμε να επιτύχουμε όταν το θέλουμε και το πιστέψουμε.
<< Αυτή την ποδιά θέλω να την αφιερώσω στη μάνα μου που την προηγούμενη εβδομάδα πέρασε νύχτα μόνη της στο βουνό για να μείνει ζωντανή λόγω του πολέμου >>. Είπε, και έκλαψε στις αγκαλιές των κριτών του.
*Ο Δημήτρης Κακαβάνης είναι συνταξιούχος Καθηγητής Μηχανολόγος Μηχανικός και Σύμβουλος σπουδών και σταδιοδρομίας
Υπάρχουν κάποια λάθη που καταστρέφουν την εμφάνισή σου, καθιστώντας την λιγότερο κομψή, τα οποία εύκολα μπορείς να αποφύγεις, όσο και αν βιάζεσαι, ρίχνοντας απλά μια δεύτερη ματιά στον καθρέφτη ενώ φεύγεις για τη δουλειά, τη βόλτα κ.ο.κ.
Δεν ξεχωρίζω καλά το πρόσωπό σου, τα μαλλιά σου μακριά, το σώμα σου γυμνό, δεμένα τα πόδια σου, ένα όμορφο λουλούδι-τατουάζ στην αριστερή σου γάμπα, από εκείνα που συνηθίζουν να κάνουν τα κορίτσια της ηλικίας σου. Τα μάτια σου καστανά ή μήπως όχι;
Ανώδυνα, αναίμακτα, χωρίς εκτομή ιστού και τον κίνδυνο ακράτειας αφαιρούνται πλέον και στην Ελλάδα τα συρίγγια του πρωκτού χάρις στην νέα επαναστατική μέθοδο Fixcision!
Η αγάπη πάντα νικά και ουδέποτε εκπίπτει. Κι όταν κάποιος έχει μέσα του αγάπη να δώσει, τότε μπορεί να πλημμυρίσει τον κόσμο όλο χαμόγελο και ευτυχία. Τον κόσμο που κρύβει μέσα του μια παιδική ψυχή, ταλαιπωρημένη μα και έτοιμη να σβήσει τον πόνο και να ζήσει ένα μέλλον καλύτερο, ειρηνικό και δημιουργικό.
Τον τελευταίο καιρό και από εδώ και στο εξής συνέχεια, ακούμε και διαβάζουμε πολλά και διάφορα για υποψήφιους και εκλογές. Τόσο για τις βουλευτικές όσο και για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Τη νύχτα της 27ης Οκτωβρίου του 1940, η Ιταλική Πρεσβεία στην Αθήνα έδινε μια πολύ θερμή δεξίωση, μετά την παράσταση στη Λυρική Σκηνή του έργου του Αντόνιο Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάυ», για να αναθερμανθούν οι σχέσεις των δύο χωρών (Ιταλίας-Ελλάδας). Ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι ήταν ενθουσιασμένος και η ευφορία που επικρατούσε εκείνο το βράδυ ήταν σπάνια!
Λιπαρά οξέα που ανιχνεύθηκαν μέσα σε θραύσματα πήλινων σκευών σε παράκτιες αρχαιολογικές τοποθεσίες στην Κροατία και χρονολογούνται προ περίπου 7.200 ετών, αποτελούν ενδείξεις για την αρχαιότερη γνωστή παραγωγή τυριού στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Πόσο αργεί να έρθει αυτή η βροχή! Να ξεπλύνει τ’ αποκαΐδια, να νοτίσει τις στάχτες, να παρασύρει μακριά τις εικόνες του τρόμου! Κι όταν σταματήσει, ν’ αφήσει πίσω της ένα ουράνιο τόξο με τα χρώματα της ελπίδας…
