Η ψωρίαση είναι μια χρόνια, μη μεταδοτική, ενίοτε επώδυνη, παραμορφωτική και αναπηρική νόσος, για την οποία δεν υπάρχει οριστική θεραπεία. Εμφανίζεται με ποικίλες μορφές και διαφορετικά επίπεδα σοβαρότητας. Εκτός του πόνου και του κνησμού που προκαλεί, οι ασθενείς βιώνουν κοινωνικό και επαγγελματικό στιγματισμό και αποκλεισμό. Η πιο συχνή μορφή της νόσου είναι η Ψωρίαση κατά πλάκας και αφορά περίπου το 80% των ασθενών. Αυτή η μορφή Ψωρίασης εντοπίζεται οπουδήποτε στο σώμα, αλλά συνήθως εμφανίζεται στα γόνατα, στους αγκώνες και στο τριχωτό της κεφαλής.

Το 1995 έκανε ένα φονικό σεισμό στο Αίγιο με αρκετούς νεκρούς. Μεταξύ αυτών και ένα κορίτσι η Αρετή Μαρουσάκη, ετών 15, ο πατέρας της και ο μικρότερος αδελφός της.

Τιμούμε σήμερα την ενδοξότερη στιγμή της νεοελληνικής Ιστορίας, το γεγονός, που σύμφωνα με τους ιστορικούς μας, καταξίωσε και συνεχίζει να καταξιώνει την παρουσία του ελληνικού λαού στον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο χώρο με τον διπλό του χαρακτήρα: Απόκρουση της εξωτερικής απειλής εναντίον της ακεραιότητας της χώρας και μαζί αντίσταση εναντίον κάθε φασιστικής και ναζιστικής απειλής, με την εθνική αντίσταση που ακολούθησε.

Στην καρδιά του εμπορικού κέντρου της πόλεως του Αιγίου, σε πολυσύχνατο και πολύβουο σημείο και εντός μεγάλου κήπου βρίσκεται «κρυμμένος» ο ιερός ναός του Αγίου Παντελεήμονος, παρεκκλήσιο σήμερα της μεγάλης ενορίας των Ταξιαρχών.

Διαβάζουμε oλοένα και πιο συχνά-πυκνά ιδίως στον ημερήσιο τύπο: "θρασύτατη ληστεία μέρα μεσημέρι στο υποκατάστημα της τάδε τράπεζας π.χ. στο Περιστέρι, ή στο δείνα supermarket στην Ηγουμενίτσα", φυσικά από κοινούς ποινικούς εγκληματίες.

Αυτές τις ημέρες στα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, γράφονται και λέγονται διάφορα για τις βαθμολογίες και γίνονται εκτιμήσεις για τις λεγόμενες βάσεις.

Θαυμάζω τους ηθοποιούς για έναν και μόνο λόγο. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, έχουν την δική τους προσωπική υπόσταση και ζωή, την οικογένειά τους, τα προβλήματά τους, τις χαρές και τις λύπες τους, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Ζωγραφίζει πάνω σε ρούχα, σε τοίχους, σε πίνακες, μαγειρεύει τα πάντα με έναν δικό της, μοναδικό τρόπο, κάνει food styling, αλλά όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει ιατρικός επισκέπτης! Η Μαρία Μιχαλοπούλου από τις Καμάρες Αιγίου, είναι εικαστικός με προεκτάσεις που σίγουρα κανείς δεν περιμένει!

Θα ήταν τέλειο σκηνικό για ταινία...Γιατί όχι; Εκεί που περπατάς στο πεζοδρόμιο, εκεί όπως οδηγείς στο δρόμο προσπερνάς έναν λουτήρα, ένα σεσουάρ ή ακόμα έναν διάδρομο γυμναστηρίου, ένα ελλειπτικό μηχάνημα! Παράξενο θα μου πεις, αλλά οι εποχές αλλάζουν. Άλλος θα πίνει τον καφέ του καταμεσής του δρόμου, άλλος θα γυμνάζει τους τετρακέφαλους του, και μια κυρία θα κάνει περμανάντ! Όλοι οι καλοί χωράνε στα πεζοδρόμια και τους δρόμους του Αιγίου.

21η Μαΐου του 1864. Η γαλανόλευκη σημαία υψωνόταν στο φρούριο της Κέρκυρας .

«Έβγαλε τα γυαλιά του, τα σκούπισε, τα ξαναφόρεσε. Τίποτ’ άλλο. Τα κρεβάτια σιδερένια, οι άνθρωποι γυάλινοι, οι καρέκλες αέρας» (Γιάννης Ρίτσος, ‘Θεώρηση’).

Μια άγνωστη κατάσταση συντάραξε συθέμελα  την καθημερινότητα και την ζωή έτσι όπως ο καθένας μας τη ζούσε μέχρι την εμφάνιση μιας άγνωστης μέχρι τώρα απειλής κατά της υγείας και της ζωής μας και εν τέλει της ψυχικής μας ισορροπίας.

Το Lockdown από την πανδημία ήταν απόλυτα επιτυχημένο αφού η χώρα μας πέρασε – και περνάει ακόμα- με ελάχιστα κρούσματα σε σύγκριση με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. Το ‘’μένουμε σπίτι’’ εκτός από το οικονομικό κομμάτι- στο οποίο δεν είμαι ειδικός να αναφερθώ- φανέρωσε κάτι το οποίο με κάνει προσωπικά πολύ χαρούμενο.

Μια νέα επαναστατική μέθοδος, που έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου και όχι μόνο, ήρθε για να «σώσει» ανθρώπους που έχουν παθήσεις των κάτω άκρων είτε αισθητικές, είτε παθολογικές.

Μεγάλη απήχηση έχει προκαλέσει η νέα τηλεοπτική σειρά «Ο Γιατρός», με πρωταγωνιστή έναν νεαρό αυτιστικό με το Σύνδρομο του Σοφού. Τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το Σύνδρομο;

Περπατούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον. Λυγεροί και ψηλόσωμοι. Το βήμα τους ήταν ανάλαφρο και κάπως ταχύ, παρά τα αρκετά χρόνια που είχαν φορτωμένα στην πλάτη τους. Το ντύσιμο τους προσεγμένο, κομψά ρούχα σε ωραία ανοιξιάτικα χρώματα, ο ένας μάλιστα φορούσε καπέλο, το οποίο του έδινε κάποια ιδιαίτερη αρχοντιά.

Βγείτε από την πρίζα και “συνδεθείτε”
Ο μέσος όρος που περνούν τα παιδιά κάθε μέρα μπροστά σε μια οθόνη είναι 7,5 ώρες, ενώ αυτό το νούμερο για τους ενήλικες μπορεί να φτάσει και τις 11 ώρες. Η μείωση των ωρών που περνούν τα παιδιά σας (και εσείς!) μπροστά σε μια οθόνη θα έχει θετική επίδραση στην υγεία σας, στον τρόπο ζωής σας, αλλά και στην οικογενειακή σας γαλήνη. Αξιοποιείστε, λοιπόν, αυτόν το χρόνο για να ξανασυνδεθείτε ως οικογένεια.

Ποτέ άλλοτε - πριν την υγειονομική κρίση που διανύουμε - το σπίτι μας, δεν είχε γίνει το μοναδικό ίσως μέρος, όπου μπορούμε να νοιώσουμε σωματική και πνευματική ευεξία, ένα σίγουρο καταφύγιο που μας διευκολύνει και μας προστατεύει. Ένα μέρος τόσο αγαπητό, τόσο οικείο, γιατί είναι γεμάτο από θύμησες, που οδηγούν στην δική μας εσωτερική ενατένιση.

«Είτε εκείνη θα πέθαινε, είτε εγώ, τίποτα περισσότερο από αυτό. Εκείνη είναι νεκρή, τώρα θα πεθάνω κι εγώ. Ικανοποιηθήκατε;
 Ό,τι κι αν κάνετε, η νίκη θα είναι δική μας, η νίκη θα είναι του Grup Yorum. Θα νικήσουμε!»

Πώς επιλέγουν να ενημερωθούν για την κρίση και το στοίχημα της επόμενης μέρας. Τι δείχνουν τα αποτελέσματα της έρευνας του Εργαστηρίου Διεθνούς και Ειρηνευτικής Δημοσιογραφίας (IPJ Lab) του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.